Daniel 8.19
Vulgate

¹ Anno tertio regni Baltassar regis, visio apparuit mihi. Ego Daniel, post id quod videram principio, ² vidi in visione mea, cum essem in Susis castro, quod est in Aelam regione; vidi autem in visione esse me super portani Ulai. ³ Et levavi oculos meos, et vidi: et ecce aries unus stabat ante paludem, habens cornua excelsa, et unum excelsius altero atque succrescens. Postea ⁴ vidi arietem cornibus ventilantem contra occidentem, et contra aquilonem, et contra meridiem, et omnes bestiae non poterant resistere ei, neque liberari de manu ejus; fecitque secundum voluntatem suam, magnificatus est. ⁵ Et ego intelligebam: ecce autem hircus caprarum veniebat ab occidente super faciem totius terrae, et non tangebat terram; porro hircus habebat cornu insigne inter oculos suos. ⁶ Et venit usque ad arietem illum cornutum, quem videram stantem ante portam, et cucurrit ad eum in impetu fortitudinis suae. ⁷ Cumque appropinquasset prope arietem, efferatus est in eum, et percussit arietem, et comminuit duo cornua ejus, et non poterat aries resistere ei; cumque eum misisset in terram, conculcavit, et nemo quibat liberare arietem de manu ejus. ⁸ Hircus autem caprarum magnus factus est nimis, cumque crevisset,
fractum est cornu magnum et orta sunt quatuor cornua subter illud per quatuor ventos caeli. ⁹ De uno autem ex eis egressum est cornu unum modicum, et factum est grande contra meridiem, et contra orientem, et contra fortitudinem. ¹⁰ Et magnificatum est usque ad fortitudinem caeli; et dejecit de fortitudine, et de stellis, et conculcavit eas. ¹¹ Et usque ad principem fortitudinis magnificatum est, et ab eo tulit juge sacrificium, et dejecit locum sanctificationis ejus. ¹² Robur autem datum est ei contra juge sacrificium propter peccata, et prosternetur veritas in terra: et faciet, et prosperabitur. ¹³ Et audivi unum de sanctis loquentem; et dixit unus sanctus alteri nescio cui loquenti: Usquequo visio, et juge sacrificium, et peccatum desolationis quae facta est, et sanctuarium, et fortitudo conculcabitur? ¹⁴ Et dixit ei: Usque ad vesperam et mane, dies duo millia trecenti; et mundabitur sanctuarium. ¹⁵ Factum est autem cum viderem, ego Daniel, visionem, et quaererem intelligentiam, ecce stetit in conspectu meo quasi species viri. ¹⁶ Et audivi vocem viri inter Ulai; et clamavit, et ait: Gabriel, fac intelligere istam visionem. ¹⁷ Et venit, et stetit juxta ubi ego stabam; cumque venisset pavens corrui in faciem meam; et ait ad me: Intellige, fili hominis, quoniam in tempore finis complebitur visio. ¹⁸ Cumque loqueretur ad me, collapsus sum pronus in terram; et tetigit me, et statuit me in gradu meo, ¹⁹ dixitque mihi: Ego ostendam tibi quae futura sunt in novissimo maledictionis, quoniam habet tempus finem suum. ²⁰ Aries, quem vidisti habere cornua, rex Medorum est atque Persarum. ²¹ Porro hircus caprarum, rex Graecorum est; et cornu grande, quod erat inter oculos ejus, ipse est rex primus. ²² Quod autem fracto illo surrexerunt quatuor pro eo, quatuor reges de gente ejus consurgent, sed non in fortitudine ejus; ²³ et post regnum eorum, cum creverint iniquitates, consurget rex impudens facie, et intelligens propositiones. ²⁴ Et roborabitur fortitudo ejus, sed non in viribus suis; et supra quam credi potest, universa vastabit, et prosperabitur, et faciet. Et interficiet robustos, et populum sanctorum ²⁵ secundum voluntatem suam, et dirigetur dolus in manu ejus; et cor suum magnificabit, et in copia rerum omnium occidet plurimos; et contra principem principum consurget, et sine manu conteretur. ²⁶ Et visio vespere et mane quae dicta est, vera est; tu ergo visionem signa, quia post multos dies erit. ²⁷ Et ego Daniel langui, et aegrotavi per dies; cumque surrexissem, faciebam opera regis, et stupebam ad visionem, et non erat qui interpretatur.